40. haftaya girdiğim şu günlerde göbekle değil de, kucağımda bebekle sesleneceğimi düşündüm hep. İnsanın şu kendine olan kahrolası güveni. Benim için acemiliği, cahilliği, sürprizleri, kontrolü elde tutamamayı kabullenmenin tam zamanı!
Son bir aydır sanki herşey aynı. Göbeğin boyutu mesela. Son haftalarda uzayıp, kocamanlaşıp beni çılgınca zorlayacağını düşünüyodum. Hiç alakası yokmuş. Göbek çok büyümediğinden, tüm beden göbeğe artık iyice alıştığından, uyuyorum, yürüyorum, hayatıma böyle devam edebilecek kıvamdayım. Son ay neye benzeyeceğimi çok merak ediyordum, korkmaya gerek yokmuş, hala insan görünümündeyim:P
Bacaklarım, sırtım zaman zaman ağrıyor ama yine beni hayattan&hamilelikten soğutacak bir durum yok.Yani, benim tecrübelerime göre hamileliğin son zamanından korkmaya pek gerek yokmuş.
Ne yazsam bilemiyorum artık. Mesela ben şu satırları yazarken birden doğum başlasa filan diye düşünüyorum. Sürekli vücudumu dinleyip bir doğum sinyali yakalamaya çalışıyorum.Bir insanın varoluşu ve hamilelik süreci ile ilgili bir sürü bilimsel gerçek olmasına rağmen, doğumu tam olarak neyin başlattığını bilmiyor oluşumuza acaip canım sıkılıyor:)
*Tahtadaki sürreal çalışma Erman'a ait, bence anlamaya çalışmayalım, sabırsız bir babanın çaresizliği olarak kabul edip, bağrımıza basalım:P