20. hafta

Baya baya yürüyen bir göbekten ibaretim 20. haftanın sonu ve muhtemelen bu sürecin tam ortası itibari ile. Artık hamile gibi görünmediğim yorumlarını fazlaca kibar arkadaşların kendini bilmez söylemleri olarak görecek kadar da kendimin farkındayım:)

20. haftanın büyümemle ilgili bir dönüm noktası olduğunu söyleyebilirim. Artık göbeğimin sabahları akşama göre daha küçük olmasını beklemek boşuna. Uyanıyorum ve akşam bıraktığım kadar büyük buluyorum kendimi. Bu arada sürekli büyümekle ve kilo almakla ilgili yazıyor olmamdan dolayı bu durumu çok dert ettiğimi düşünenler var yorumlardan anladığım kadarıyla. Tabi hayatımda hiç olmadığım kadar ağır olmak ve bütün dünyanın haykırdığı, hamilelikte alınması gereken kilonun dörtte üçünü 20 haftada almış olmam muhteşem hissettirmiyor ama, oğlumun karnımın içinde ve çok şükür sağlıklı olduğunu bilmek tam olarak muhteşem. Bu durumla ilgili endişelenmeyin lütfen:) Bütün bunları daha sonra okuyup hatırlamak ve bir gün hamile olup diğer hamileler neler hissetmiş, yaşamış diye merak edecek insanlar için yazıyorum.

Bu hafta yaklaşık 6 ay sonra ilk kez spor salonuna gittim. Bir kere 40 dakika yürüyüp biraz da oturarak kol çalıştım. Açıkçası eskiden çalıştığım aletleri çalışmayı, yürümek yerine koşmayı çok fazla istiyorum ama biraz zorlamanın bile beni biraz endişelendirmesinden çok rahatsızım. O yüzden sakin sakin takılıyorum. Sonra iki kez de havuza gittim. Yüzmek kesinlikle çok iyi geliyor ve umuyorum insanlar benim çılgınca kilo aldığımı düşünmeyip hamile olduğumu anlıyorlardır. Evet buna destek olsun diye havuzdan çıkınca duşa elim göbeğimde ve paytak paytak yürüyerek gidiyorum:P

Karnımın içindeki küçük adamı çok merak ediyorum, özlüyorum hemen kucaklamak istiyorum. Sonra kucaklaşmak için daha büyümesi gerek diye kendimi sakinleştiriyorum. 

Tekmeler hala nerdeyse bütün gün benimle ve bu inanılmaz güzel, inanılmaz huzurlu ve güvenli hissettiriyor.Ve tekmeleri hissettiğim anda elimi karnıma koymazsam ayıp etmişim gibi geliyor. Sanki tokalaşmak için elini uzatan birine elini uzatmamak gibi. Kulağa biraz anlaşılmaz geliyor di mi? Siz beni bir de tek elim klavyede tek elim göbeğimde çalışırken görün:)

Sezonun ilk karı Ankara'ya yağdı, heryer yavaş yavaş donmaya başladı ve ben yürürken kayıp düşmekten korktuğum için paytak ve saçma bir yürüyüş tarzı geliştirdim.

Periyodik olarak bir dolabın ancak küçücük bir kısmını kaplayan kıyafetlerini çıkarıp tekrar tekrar sevip kaldırıyorum.

Hamilelikle ilgili özel olarak herhangi bir eğitim almıyorum. Hamile kalmadan önce de hep dikkat etmeye çalıştığım şekilde beslenmeye çalışıyorum, haftada 4 kere yürüyorum, iyi düşünüyorum, korkmuyorum, merak ediyorum ama paniklemiyorum, içerdeki küçük arkadaşa güveniyorum. Ama yine de bazen diyetisyene gidip bir diyet listesi almadım, hamilelik pilatesi ya da yogası yapmadım, nefes egzersizleri çalışmadım diye aslında çok fazla şey mi kaçırıyorum diye düşünüyorum. 

Duygusal dalgalanmaların böğürerek  ağlamalara dönüşmesi durumunu geçen hafta daha seyrek yaşadım sanırım. Hatta 20. haftada hiç ağlamamış olabilirim. Gerçi en son 29 Ekim'de trt'de son gazilerle ilgili bir belgeseli izlerken dedelerin birbirlerinin sakallarını taramalarını nasıl olduysa çok acıklı bulmuş ve sanırım hiç durmadan 15 dakika ağlamıştım. Bu ağlama krizi absürd ağlama krizleri listesinde rakipsiz bir numara olduğundan bundan sonraki bütün ağlamaları hoşgörüyle karşılayabileceğimizden eminim.

Baby Center'e göre minik oğlum yaklaşık bir muz boyutunda ve ben bu hafta bu sebeple muz yerken bir miktar sıkıntı çekiyorum. Sanıyorum bebeklerin boyutlarının meyve referansları üzerinden anlatılmasından pek hoşlanmıyorum.

Hadi ben çok konuştum, tek elle yazmaktandan da yoruldum, biraz da siz anlatın.