24&25. haftalar

6. ayı bitirip 7. aya gireceğimiz şu günlerde sabırsızlığım da tavan yapmış durumda. Geçen haftalarda, burnumda tüten ultrason randevuları sebebiyle de bir miktar depreşen sabırsızlığım dünkü romantik buluşmamızdan sonra normal seviyelere inebildi.

Fiziksel durumum: Tam olarak 12 kiloyu zavallı bedenime yüklemiş durumdayım. Ama dünkü randevuya göre artık normal seviyelerde kilo almayı becerir hale gelmişim. Nihayet:P

Bel ağrım, sırt ağrım, nefes darlığı, kramp ya da mide bulantısı/yanması gibi sıkıntılarım yok. Arada bir kalbimin artan kan hacmime cevap vermek adına omzumu sarsa sarsa attığını hissedebiliyorum. Ama doktorum bu duruma normal dediğinden beri sakin sakin geçmesini bekliyorum. 

Uyumak biraz acaip bir hal almaya başladı. Artık yan yatmam gerektiğinden, gece sağdan sola, soldan sağa dönüp duruyorum. Ama eskisi gibi çevik olmadığım için ilk manevra ile genelde kendimi sırt üstü bir kablumbağa gibi yattığım bir ara pozisyonda buluyorum. Ek bir manevrayla ancak diğer tarafa dönmeyi başarıyorum. Yani öyle haldır huldur ani hareketlere izin vermez oldu ağırlaşan bedenim. Benim de inadına yuvarlanasım, taklalar atıp seke seke koşasım var.

Yalnızsam çorabımı kendim giyip çizmemi kendim çıkarabiliyorum. Yanımda Erman varsa, O'nun yardımı olmadan yapmam birden imkansız oluyor:)

Psikolojik durumum: Hamileliği bahane edip mi bu kadar çok ağlıyorum, yoksa yıllardır içimde yaşayan domuz içinde tuttuğu bütün gözyaşlarını bu 9 ayda akıtmaya kararlı mı bilmiyorum, periyodik olarak göz yaşı döküyorum. Oğluma jean gömlek alıyorum ağlıyorum(2-4 ay için jean gömlek mi olur ya, haklıyım ama:)), Erman bulaşık makinasını boşaltıyor ağlıyorum, çamaşırlar artık dalin yumuşatıcı kokuyor ağlıyorum, jamie oliver yağmur altında su birikintileri üzerinde zıplıyor ağlıyorum, son ultrasonda minik oğlan çocuğu emmek için elini ağzına yaklaştırıyor ama ağzını bulamıyor böğüre böğüre ağlıyorum:))) 

Ah hem bu kadar mutlu hem bu kadar ağlak bu histerik ve deli hallerimi bir ara kesin çok özliycem!

 

Bebek: Artık beni ve muhtemelen Erman'la konuşmalarımızı da çok daha iyi duyuyor. Erman'ın piyano çalmasından ya çok hoşlanıyor ya nefret ediyor. Hareketler artık biraz fazlaca çoşkulu ve karnımı acaip şekillere sokacak kadar güçlü. Bugüne bugün 842 gram ağırlığında bir oğlan çocuğundan bahsediyoruz, öyle olucak tabi:) 

Geceleri uyuduğunu sanıyordum, meğer hareketler şiddetsiz diye ben hissetmiyormuşum. İki gündür geceleri uyanmaya başladım ve uyandığımda bu küçük arkadaşın dövüş sporları çalıştığına yemin edebilirim.

Şimdi müsadenizle son ultrason videosundaki o parmak emme girişimini milyonuncu kez izleyerek kendimi parçalıycam:)

Güzel haftalar!