32&33&34. haftalar

Titreyen göbeğimi aldım önüme son üç haftada neler oldu hatırlamaya çalışıyorum.

Daha önceki haftalardan yazmayı unuttuğum pek şahane bir yeni heyecan var aslında. 

Hıçkırıklar❤

 Diğer tekme tokatların yanında şiddeti pek vasat kalan bu ritmik kıpırtıların en şahane yanı bebeğin kafasının aşağıda olduğunu anlamak. 29. haftadan beri periyodik olarak hissediyorum, seviyorum.

Ya artık bir milim daha büyüsem patlayacakmışım gibi kocamanım, ya da baya uzun süre böyle idare edebilecek kadar iyiyim.

Karın derim gergin, incelmiş ve henüz çatlaksız. Ama sanki pek yakında çatlamaya da hazır.

Henüz çok belirgin bir ödem tutma sıkıntım yok. Akşamları çok yorulmuş olursam ellerim ayaklarım biraz şişiyor, sabaha geçmiş oluyor.

Geçtiğimiz üç haftada, sanırım biraz da kaşıntıların hafiflemiş olması sebebiyle, pek uykusuzluk çekmedim. Deli bir tekme savurmazsa minik tekmeci yavrum, sabaha kadar hiç uyanmadan uyuyorum.

33. haftada ilk kez gece kramp girdi, uykumdan uyandırdı. Bir daha tekrarlamadı.

Bebek odası için alışverişe başladık. Bütün o rengârenk bebek odası konseptinden hoşlanmadığımız ve çılgınca para harcayıp çok kalabalık bir oda yerine, bikaç sene sonra sıkıldığımızda gönül rahatlıyla değiştirebileceğimiz bir oda yapmak istediğimizden, az&öz parçalar almaya çalışıyoruz. Klasik bebe mavisi oda yapmayacağız diye kasarken, gri baskın bir amca odası yapma yolunda da ilerliyor olabiliriz O_o

Alışveriş kısmında karar verilmesi en zor şey bebek arabası, bulunması en zor şey ise eli yüzü düzgün bir hamile geceliğiymiş. Arabaya bi türlü karar veremedik, hatta bütün indirimleri kaçırdık(meğer şubat ayı bu piyasanın indirim ayıymış, geleceğe ve tüm insanlığa not!). Gecelik konusu da başka bir sorun. Hamile&lohusa geceliği diye satılan korkunç bir takım şeyler var evet, ama onları almak istemezseniz, önü düğmeli, hem şık hem üsturuplu, hem bu koca göbekle içine sığabileceğiniz bir tane gecelik bulmak baya zor. Gören duyan olursa, insanlık namına haber versin.

Memleketteki insanlık dışı doğum izni mağduru bir anne adayı olarak, 32. hafta sonunda çalışabilir raporu aldım ve 2 haftadır pek de bir sıkıntı olmadan çalışmaya devam ediyordum. Bu sabah işe giderken tansiyonum biraz fazla düştüğünü hissedip acile gidip tansiyonumu ölçtürdük ve 9a 5 olduğunu görüp biraz panik olduk. Hamileliğin sonlarına doğru bu kadar düşük tansiyon, özellikle kahvaltıdan sonra normalmiş. Ayakları uzatıp, tuzlu bir ayran için dinlenmek gerekliymiş. Bugün raporluydum ama yarın işe gidip bi duruma bakıcam.

Aslında daha erken ama nedense artık her an her şey olabilirmiş gibi hissetmeye başladım. Zaman zaman çok endişeliyim, zaman zaman çok iyimserim, biraz korkak biraz cesurum.

Kafam karışık, sabırsızım ama beklemeliyim. 

En iyisi düşünmeyi bırakmaya çalışıp, bi o yana bi bu yana oynayan göbeğimi izleyip, dünyanın rakipsiz bu en acaip olayını seyretmeye devam etmeliyim. 

Demir oğluma ilk ve son hamileliğim di mi bu? 

İstesem de tekrarı yok.

 Aynı bedende oynak, titrek ve heyecanlı hayatımızın son günleri bunlar.