Çocuk

Demir bu aralar çocuk olmak dışında hiçbir şey olmaya yanaşmıyor.

-Oğlum çok tatlısın.

-Hayıv ben çocukum anne.

-Oğlum şimdi ben uçağı süren pilot olayım, sen de kuleden iniş izni veren abi ol tamam mı?

-Hayıv anne olmas, çocukum ben.

-Oğlum sen benim küçük kuzum, cikcik sarı civcivim, minik yunus balığımsın.

-Hayıv men annenin çocukuyum.

Demir böyle çocukluğuna çılgınca sahip çıktıkça benim de O’nun çocuk kollarına sarılıp saklanasım geliyor. Hayatın bütün çirkinliklerinden, bombalardan, tecavüzlerden, öfkeden, şiddetten, yalandan, dolandan kaçıp yüzümü, bedenimi, tüm hücrelerimi, hücrelerim çekirdeklerini, tüm kıymetli elementlerimi Demir’e çevirmek istiyorum. Çocuğumun bana sokulması, sığınması gerek gibi di mi? Kim ne yaptığını biliyor, kim güçlü hissediyorsa sığınak o oluyor. Böyle hissederken hem utançla kendi suratıma bir tane patlatmak istiyorum, hem de böyle bir kurtarıcım olduğu için sevinçten şükredip mutluluk gözyaşları dökmek istiyorum.

Demir’im. Sen Demir’sin. En sevdiğim element, ruhumun güneşisin. Hayatımın değişmeyecek tek gerçeğisin, çocuğumsun. 

Çocukumsun bitanem.